Το όνομά μου είναι Rachel Corrie

Έργο βασισμένο στα κείμενα της Rachel Corrie που επιμελήθηκαν οι Alan Rickman και Katharine Viner.
Μετάφραση Νάνσυ Τρικκαλίτη

Η 23χρονη Αμερικανοεβραία Ρέιτσελ Κόρι, τον Ιανουάριο του 2003, ταξίδεψε από τις ΗΠΑ στη Λωρίδα της Γάζας για να συμμετάσχει στη δράση της οργάνωσης μη βίαιου ακτιβισμού ISM (International Solidarity Movement). Στις 16 Μαρτίου 2003, η Ρέιτσελ καταπλακώθηκε από μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού στην προσπάθειά της να αποτρέψει την κατεδάφιση του σπιτιού μιας οικογένειας Παλαιστινίων. Ο θάνατος της Ρέιτσελ απασχόλησε τα διεθνή ΜΜΕ και προκάλεσε πολλές διαμαρτυρίες. Εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού δήλωσε ότι επρόκειτο για ατύχημα. O πρωθυπουργός του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν υποσχέθηκε στον πρόεδρο Μπους μία «αμερόληπτη, ενδελεχή έρευνα», η οποία τελικά δεν καταλόγισε καμία ευθύνη στον στρατό.

Μετά το θάνατο της Ρέιτσελ, οι γονείς της δημοσίευσαν στο διαδίκτυο μέρος των ημερολογίων και των e-mail που έστελνε σε φίλους και στη μητέρα της. Ανάμεσα σ’ αυτούς που τα διάβασαν ήταν κι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Alan Rickman, ο οποίος θέλησε να τα δραματοποιήσει. Μαζί με την Katharine Viner, δημοσιογράφο της εφημερίδας The Guardian, επιμελήθηκαν τα κείμενα που τους εμπιστεύθηκαν οι γονείς της Ρέιτσελ συνθέτοντας έναν θεατρικό μονόλογο με τίτλο Το όνομά μου είναι Rachel Corrie.

Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court Theatre στο Λονδίνο το 2005, σε σκηνοθεσία του Alan Rickman με την Megan Dodds, και σημείωσε τεράστια επιτυχία. Έκτοτε το έργο παίχτηκε σε πολλά θέατρα, στην Αγγλία, στις ΗΠΑ και σε πολλές άλλες χώρες, όπως Αυστραλία, Καναδά, Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία, Ιρλανδία, Περού και Ισραήλ καθηλώνοντας κάθε φορά το κοινό. Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά το 2007 (Θέατρο Φούρνος, παραγωγή Brokenchair Company).

Ακόμα κι αν ο ακτιβισμός δεν είναι μέρος της ζωής σου ή του λεξιλογίου σου, συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κρέμεται από τα χείλη της ηθοποιού, η οποία μας χαρίζει μια ενσάρκωση που ώρες-ώρες θυμίζει μετενσάρκωση.
― Αστερόπη Λαζαρίδου, Το Βήμα

Εκπληκτική ερμηνεία από τη Δήμητρα Σύρου και αριστοτεχνική, λιτή και χωρίς τίποτα το περιττό, σκηνοθεσία από τη Μάνια Παπαδημητρίου σε μια θαυμάσια παράσταση… Μια από τις καλύτερες στιγμές του πολιτικού θεάτρου στην Ελλάδα.
― Στέλιος Κούλογλου, tvxs