Το ραβδί του οδοιπόρου: Ανθολογία χαϊκού

«Όταν το συναίσθημα κορυφώνεται, συνήθως μένουμε σιωπηλοί. Τότε, ακόμα και δεκαεπτά συλλαβές είναι αρκετές».
― D.J. Suzuki

Το χαϊκού, παραδοσιακή ιαπωνική ποιητική φόρμα, αποτελείται από τρεις στίχους με 5, 7 και 5 συλλαβές αντίστοιχα. Η ποίηση χαϊκού, αναπόσπαστα δεμένη με το Ζεν, εμφανίστηκε τον 15ο αιώνα και έφτασε στην πλήρη ακμή της κατά την περίοδο Edo (1603-1868). Τα χαϊκού, που αποτελούν μέχρι σήμερα ζωντανό κομμάτι της ιαπωνικής κουλτούρας, έγιναν ευρύτερα γνωστά στη Δύση από τις αρχές του 20ού αιώνα.

Η συλλογή περιλαμβάνει ποιήματα των:

Matsuo Basho (1644-1694)
Yosa Buson (1716-1783)
Iida Dakotsu (1885-1962)
Ogawa Haritsu (1662-1747)
Sakai Hoitsu (1760-1828)
Kobayashi Issa (1763-1827)
Takarai Kikaku (1661-1707)
Mukai Kyorai (1651-1704)
Itsuzan Mokuin (?)
Arakida Moritake (1472-1549)
Menjima Onitsura (1661-1738)
Konishi Raizan (1634-1716)
Oshima Ryota (1718-1787)
Natsume Seibi (1748-1816)
Enomoto Seifu-Jo (1731-1814)
Fujimori Sobaky (1758-1821)
Iio Sogi (1421-1502)
Tan Taigi (1709-1771)