Ο Σιδέρης Ντιούδης μιλάει στο Fractal για το νέο του βιβλίο με τίτλο «Η σελίδα έξι και άλλες μικρές ιστορίες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιώρα. Τα δεκαοχτώ μικροδιηγήματά του ανιχνεύουν τις σχέσεις των ανθρώπων με τα βιβλία. Ο συγγραφέας που εργάζεται στο χώρο του βιβλίου αναφέρεται στη σχέση των Ελλήνων με την ανάγνωση ενώ δεν παραλείπει να μας αποκαλύψει τι θεωρεί γρουσουζιά αλλά και τι είναι αυτό που τον κάνει να χαμογελάει.
«Οι μικρές ιστορίες είναι η φόρμα στην οποία μπορώ να εκφράσω καλύτερα της δημιουργικές μου ανησυχίες. Ηθελημένα σ’ αυτές αναμειγνύω αυτοβιογραφικές αναφορές με πολλά στοιχεία που συνορεύουν με τον κόσμο της μεταφυσικής ή του παράξενου. Επιδιώκω με αυτό τον τρόπο οι ιστορίες μου να σπάνε τον κανόνα του τετριμμένου και να έχουν μια αναπάντεχη κατάληξη».
-Μιλήστε μας για τον τίτλο του νέου σας βιβλίου. Τι συμβολίζει «Η σελίδα έξι»;
«Η σελίδα έξι» αποτελεί τον τίτλο ενός διηγήματος από τα δεκαοκτώ της ομώνυμης συλλογής. Πρόκειται για μια ιστορία που είναι εμπνευσμένη από προσωπικό βίωμα, αφού θεωρώ, γρουσουζιά όταν διαβάζω ένα βιβλίο να αφήνω τον σελιδοδείκτη στην σελίδα έξι ή και σε όσες περιλαμβάνουν τον αριθμό αυτό. Μυθοπλαστικά αυτή την «περιέργεια» την ανέπτυξα και έτσι προέκυψε η ομώνυμη ιστορία που βάφτισε το βιβλίο.
– Τι είναι αυτό που σας ώθησε να εκφραστείτε με μικρές ιστορίες που αγγίζουν ακόμη και όρια της μεταφυσικής;
Οι μικρές ιστορίες είναι η φόρμα στην οποία μπορώ να εκφράσω καλύτερα τις δημιουργικές μου ανησυχίες. Ηθελημένα σ’ αυτές αναμειγνύω αυτοβιογραφικές αναφορές με πολλά στοιχεία που συνορεύουν με τον κόσμο της μεταφυσικής ή του παράξενου. Επιδιώκω με αυτό τον τρόπο οι ιστορίες μου να σπάνε τον κανόνα του τετριμμένου και να έχουν μια αναπάντεχη κατάληξη.
-Οι δεκαοχτώ ιστορίες έχουν κεντρικό θέμα το βιβλίο και την ανάγνωση. Οι ήρωες σας ζουν ανάμεσα στα βιβλία και τους συμβαίνουν απίθανα πράγματα. Είναι σαν να ζουν με παραισθήσεις. Τι θέλατε να δείξετε μέσα από αυτές τις διηγήσεις;
Οι ιστορίες του βιβλίου μου στρέφονται γύρω από το βιβλίο, την ανάγνωση και εν γένει την βιβλιοφιλία, γιατί είναι μια θεματική που αγαπώ πολύ και είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητα μου. Με σαγηνεύει όταν στήνω τα μικρά διηγήματα μου να περνάω με τόλμη τα όρια της πραγματικότητας και να δημιουργώ αφύσικες καταστάσεις.
-Υπάρχει κάποιος πρωταγωνιστής μέσα από τις ιστορίες σας που έχει ιδιαίτερη σημασία για εσάς;
Όλες οι ιστορίες και οι πρωταγωνιστές αυτών έχουν την ίδια βαρύτητα για εμένα. Αν έπρεπε όμως να ξεχωρίσω κάποιον ήρωα, θα έλεγα την ληξίαρχο του ομώνυμου διηγήματος, η οποία συνηθισμένη στο να κάνει καθημερινά την ίδια εργασία, την επινοεί όταν αποχωρεί από τον χώρο εργασίας της.
-Στην ιστορία σας «Οι άνθρωποι βιβλία» οι πρωταγωνιστές σας επιλέγουν να υποδυθούν βιβλία. Εσείς ποιο βιβλίο θα θέλατε να υποδυθείτε;
Θα ήθελα να υποδυθώ το βιβλίο «Ουδέν νεώτερο από το δυτικόν μέτωπο» του Erich Maria Remarque για να μεταδώσω το σπουδαίο αντιπολεμικό του μήνυμα.
-Στο «Ένα όχι και τόσο αθώο λευκό» ο πρωταγωνιστής εγκλωβίζεται στις άδειες σελίδες ενός βιβλίου. Τι συμβολίζει αυτή η αλληγορία;
Είναι μια ιστορία που θα μου άρεσε να ήταν πραγματική. Με αυτή την υπόθεση την έστησα. Έχει μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει στο κλειστοφοβικό κλίμα των ιστοριών του Kafka, που πράγματι σε εγκλωβίζει. Το τι συμβολίζει πέρα από όσα σας είπα θα μπορούσε να το απαντήσει ο κάθε αναγνώστης ξεχωριστά και αυτή θέλω να πιστεύω ότι είναι η μαγεία της μικρής ιστορίας.
-Ξεχώρισα την «Πευκοβελόνα» γιατί μου θύμισε πόσο πολύ μας επηρεάζουν τα βιβλία που διαβάζουμε και πόσο βαθιά κάποια από αυτά επιδρούν βαθιά μέσα μας. Εσάς ποιο βιβλίο σας άφησε ένα τέτοιο ανεξίτηλο σημάδι όπως αυτή η ιστορία σας;
Εντυπωσιάστηκα από τον «Επικίνδυνο οίκτο» του Stefan Zweig, όπου ο συγγραφέας διεισδύει με δεξιοτεχνική μαεστρία στον ψυχισμό των ηρώων. Σπουδαίος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής.
-Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο με τρεις λέξεις;
Ζωογόνο, απαραίτητο, σημαντικό.
-Η ζωή μας μπορεί να γίνει ολοένα και καλύτερη με περισσότερη και πιο ποιοτική ανάγνωση;
Το πιστεύω ακράδαντα αυτό που λέτε. Η ανάγνωση μπορεί να βοηθήσει με πολλούς και ποικίλους τρόπους τον άνθρωπο. Να του ανοίξει τους ορίζοντες, να τον βοηθήσει να ανταπεξέλθει στη δύσκολη καθημερινότητα, να συνυπάρξει πιο αρμονικά με το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ζει και εν τέλει να γίνει καλύτερος. Σίγουρα η ποιοτική ανάγνωση βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση, από την άλλη όμως ότι ικανοποιεί τα αναγνωστικά γούστα είναι ευπρόσδεκτο.
-Εργάζεστε στον χώρο του βιβλίου. Τελικά οι Έλληνες αγαπούν την ανάγνωση;
Θεωρώ ότι κατόπιν των δύσκολων χρόνων της πανδημίας και της καραντίνας, οι Έλληνες έχουν επιστρέψει πιο δυναμικά στην ανάγνωση. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ακόμη πολλά περιθώρια βελτίωσης των αναγνωστικών δεικτών. Ελπιδοφόρο στοιχείο που παρατηρείται είναι η προσέλκυση ενός νεανικού κοινού ανάμεσα στην ηλικία των 15-25 χρονών που επισκέπτεται τα βιβλιοπωλεία αναζητώντας βιβλία που έγιναν δημοφιλή μέσω γνωστού κοινωνικού μέσου και προβαίνουν στην αγορά τους.
-Οι εκδόσεις «Αιώρα» είναι ένας ιδιαίτερα φροντισμένος εκδοτικός οίκος που μας παρουσιάζει βιβλία με μεράκι. Πώς είναι η συνεργασία σας;
Είναι άψογη από κάθε πλευρά και χαίρομαι ιδιαιτέρως που οι άνθρωποι του εκδοτικού φροντίζουν κάθε φορά τα κείμενα που τους παρουσιάζω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το τελικό αποτέλεσμα με αφήνει πάντα απόλυτα ικανοποιημένο
-Τι σας κάνει να χαμογελάτε;
Μια ζεστή αγκαλιά από την σύντροφό μου. Ο ήλιος που ακουμπάει το δέρμα μου. Ένα ειλικρινές ευχαριστώ από έναν ικανοποιημένο πελάτη.
-Τελικά, κύριε Ντιούδη, ο κόσμος αλλάζει αλλά…
και προσπαθεί να προχωρήσει με γοργό βήμα μπροστά. Τα καταφέρνει όμως; Είναι ένα ερώτημα που θα το απαντήσει το εγγύς μέλλον.
Πέντε ιστορίες, οι τρεις εμπνευσμένες από ιαπωνικούς θρύλους, φτιάχνουν αυτό το ονειροβιβλίο, βιβλίο φτιαγμένο από το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα. Κάποιες απ΄ αυτές είναι τρομακτικές αλλά η αφηγηματική γραφή του χαρισματικού Λευκάδιου Χερν- Κοϊζούμι Γιακούμο αναπλάθει με ευαισθησία και απαλότητα τους παράδοξους αυτούς κόσμους του ανοικείου και του υπερφυσικού.
[… Ο Χόιτσι φόρεσε τα σανδάλια του, πήρε το μπίβα και ακολούθησε τον ξένο, που τον οδηγούσε με σιγουριά, παρότι τον ανάγκαζε να περπατάει πολύ γρήγορα. Το χέρι που τον καθοδηγούσε ήταν από σίδερο και ο μεταλλικός ήχος που ακουγόταν κατά τον βηματισμό του πολεμιστή μαρτυρούσε ότι φορούσε πλήρη πολεμική εξάρτυση… Έτσι ο Χόιτσι με δυνατή φωνή τραγούδησε το τραγούδι της μάχης που δόθηκε στην πικρή θάλασσα, κάνοντας το μπίβα να ακούγεται μαγικά σαν κουπιά που χτυπάνε στα νερά, σαν πλοία που εφορμούν, σαν βέλη που βουίζουν και συρίζουν, σαν άντρες που κραυγάζουν και ποδοπατούν, σαν ατσάλι που σπάει πάνω σε περικεφαλαίες, σαν ατελείωτη σφαγή στην πλημμυρίδα. Και κάθε φορά που έκανε μικρές παύσεις στην αφήγησή του, άκουγε από δεξιά και από αριστερά του φωνές που μουρμούριζαν με θαυμασμό: “Τι θαυμάσιος καλλιτέχνης!” …. ]
