Η Έφη Κορομηλά γεννήθηκε στην Αθήνα λίγο μετά τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Μεγάλωσε στο μικροαστικό Μοσχάτο, πήγε σ’ ένα εξαιρετικό δημοτικό σχολείο μοντεσοριανής αντίληψης και μετά στην αυστηρή ελληνογαλλική σχολή Jeanne d’Arc. Εκεί την αισθητά λιγότερο διασκεδαστική ατμόσφαιρα την αντιστάθμιζε η μάθηση της γαλλικής γλώσσας. Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο στη συνέχεια για σπουδές στα νομικά, μεταπτυχιακά στο Παρίσι και επιστροφή στην Αθήνα τη δεκαετία του ’80 με την πεποίθηση ότι η άσκηση της δικηγορίας δεν της ταίριαζε, και την απόφαση να αξιοποιήσει άλλες δεξιότητες και να τις κάνει, αν μπορούσε, επάγγελμα. Έτσι ανοίχτηκε ο δρόμος προς τη λογοτεχνική μετάφραση, αργός, δύσβατος, αλλά και συναρπαστικός από την αρχή και μέχρι σήμερα. Πλήρης και αποκλειστική επαγγελματική δραστηριότητα δεν έγινε ποτέ, πώς θα μπορούσε άλλωστε, χρειαζόταν και ακόμη χρειάζεται και κάτι πιο «αποδοτικό» δίπλα της. Και ευτυχώς, αυτό το «αποδοτικό» είναι τα τελευταία πολλά χρόνια η διδασκαλία λογοτεχνικής μετάφρασης στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Με προτίμηση σε κλασσικούς συγγραφείς στην αρχή αλλά και μέχρι τώρα (περισσότεροι από 30, ανάμεσα στους οποίους ο Ρουσσώ, ο αββάς Πρεβό, οι αδελφοί Γκονκούρ, ο Φλωμπέρ, ο Μπαλζάκ, και άλλοι) και με σύγχρονους που πληθαίνουν στη μεταφραστική εργογραφία της (κοντεύουν να φτάσουν τους κλασσικούς και ανάμεσά τους η Ντυράς, ο Σεμπρούν, η Κλεμάν, ο Σλοκόμπ, η Καουτέρ), συνεχίζει να ασχολείται, να είναι αφιερωμένη θα έλεγε, αν δεν φοβόταν μην ακουστεί μεγαλόστομο, με τη λογοτεχνική μετάφραση που δεν παύει να την συναρπάζει, να την τρομάζει, να την ενθουσιάζει. Μια διαρκής πρόκληση που δεν χάνει ποτέ τη φρεσκάδα της.