Σοχούμ

Γιώτα Ιωαννίδου

Σοχούμ. Καύκασος. Αρχές του 20ού αιώνα. Ένας άντρας, μια γυναίκα. Αυτός την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά, όταν την βλέπει καλάμια να μαζεύει κάτω από έναν ήλιο που καίει. Αυτή τον έρωτά του αποδέχεται. Παναΐλα και Λεόντης. Έρωτας ανείπωτος τους δένει, έρωτας που με έρωτα δεν μοιάζει. Σχεδόν κυνηγημένοι, με δυο μικρά παιδιά, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη γενέτειρα πατρίδα και τους αγαπημένους τους, αναζητώντας καταφύγιο στον τόπο που πατρίδα αποκαλούσαν. Πόνος, απελπισία, περιπλανήσεις και παραπλανήσεις παραμονεύουν στου πρόσφυγα το βήμα. Παλεύουν λυσσαλέα να υπάρξουν. Και τα καταφέρνουν. Μέσα από πίκρες και χαρές. Αποχωρίζονται και ανταμώνουν, συγκρούονται και φιλιώνουν. Ανυπότακτοι ενσωματώνονται. Βιώνουν τη ζωή με ένταση και πάθος. Μες στην ξενιτιά ψάχνουν να βρουν την πατρίδα τους. Και τη βρίσκουν.

Η Γιώτα Ιωαννίδου πέτυχε δύο πολύ σπουδαία πράγματα: Πρώτον να καταθέσει σε μας, στους αναγνώστες, ένα μυθιστόρημα που μας κινεί δραματικά, συναισθηματικά, καρδιακά, και δεύτερον να ξεδιπλώσει εξομολογητικά, ψυχαναλυτικά θα μπορούσα να πω, το πλέγμα των σχέσεων και των γεγονότων μέσα στη ροή μιας ιστορίας που την καθόρισε και πιθανότατα την καθορίζει σε κάποιον βαθμό ακόμα.
― Λιζέτα Καλημέρη

Το Σοχούμ της Γιώτας Ιωαννίδου είναι ένα ανθρωπολογικό μυθιστόρημα υψηλής έντασης και ρυθμού. Η γλώσσα του βιβλίου είναι σαρκική, κοφτή και συνάμα πληθωρική. Διαπερνά τον αναγνώστη που διαβάζει το βιβλίο μονομιάς.
― Φιλίππα Χατζησταύρου